20140812 – Sakyan Mo Lang, Lutang Eh

Props & credits to projectkups for the photo. http://instagram.com/projectkups

Nang ganun ganun lang, nasagasaan yung bata, patay,  kasi tumawid siya habang may mga nagraragasang sasakyan.
Nang ganun ganun lang, tuluyan nang nasakop ng mga banyagang Kastila ang bansa.
Nang ganun ganun lang, biglang pasok mo na naman sa medyo weird na existence nung mga imaginations ko.

Patunay na ang mga bagay at pagkakataon ay inde natin kontrolado. Minsan may mga driver na matitigas ang ulo at magmamadali kahit kulay red yung ilaw sa stoplight. Minsan kahit anong iwas at laban ang gawin natin para di matuto mag-siesta, eh sadyang mas makapangyarihan lang talaga nung unang panahon ang España. Minsan kahit ayaw mo sa mga nangyayari, kung yun yung tinakda pwes wala ka nang magagawa. Tanggapin mo na lang kung ano ang nakahain sa mesa care of kung sino mang Bathala ang may hawak sa kapalaran. Andyan na yan eh, kahit anong tulak papalayo ang gawin mo dyan, pag yan yung para sayo. Yan na yun.

Okay na ba yung intro? Panalo na ba? Osha, rekta na tayo sa main topic. 😉

---

Sakto. Nung biglang pikit ng mga mata ko kagabi, hindi ko akalaing tubig ang sasalubong sakin pagkatapos nung ilang minuto na panay blackness lang ang nakikita mo. Usually kasi, panay kakahuyan at damuhan ang nakikita ko sa mga panaginip ko. Ni hindi nga ako marunong lumangoy tapos ultimo panaginip ko ba dapat eh nasa ilalim ng dagat? Anong klaseng kashit-an naman yun di ba? I mean, ano yung point? Sign ba yun para lalo akong mahikayat na magaral talaga kung papano lumangoy? Talagang di ako pinalad sa talent na yun eh. Sorry na.

Anyway, yun nga. So dun sa 3rd or 4th or 78th dimension na narating ko, hindi na kailangan pa ng mga kung ano anong scuba gear. Hindi ako tumira ng kung anong droga at hindi ko alam kung papano napadpad sa utak ko yan, sadyang wala sa hulog ang mga imaginations ko, epekto ata yan ng maagang pagkamulat sa mga libro. Pero gaya nga ng sabi ko, dun sa lugar na yun, kahit ang pinagyayabang mong talent sa paglangoy, walang kwenta yan. Nakakayang maglakbay sa ilalim ng dagat na para bang lumilipad lang ako sa kalawakan. Ang cool ko managinip eh nu? Ngayon hindi ko alam kung applicable ba yun sa lahat ng mga tauhan dun sa panaginip ko, pero in this case, ako lang andun eh. Ako lang ang may dalawang paa at dalawang kamay. Ako lang ang tao. Napapaligiran ako ng mga isda at seaweeds at kung ano ano pang mga sea creatures. Napipicture out mo na ang scenario? Magtitiwala ako sa imaginations mo ah. Kung papano ang itsura nung setting na nasa isipan mo, tama! Ganyan na ganyan yung kinalagyan kong Wonderland, yun eh kung ang pangalan ko ay Alice. Kaso inde at pauso lang ako para madagdagan lang ang word count ko dito. HAHAHAH. Apir!

Isipin mo ikaw ako at pinalad ka na mapadpad sa lugar na kung saan ay matic may gills ka na, ano gagawin mo? Syempre mamamasyal ka diba? Sight seeing to the max? Natural yan ang unang pumasok sa kokote ko. Sa kaibuturan ng isipan ko, pagkakataon ko na yun para literal na makita ang shipwreck ng Titanic. HAHAHA. Para di mo isipin na ang swapang kong tao, ise-share ko ang nakita ko. Nako ma’am at sir, iba po pala talaga pag sa personal. Palong palo sa laki eh!

Ayan ah. Wag na wag mong ipapamukha saken na swapang ako ah. Sabe nga ni Nick Fury kay Captain America sa pinakabago nilang pelikula, “You’re wrong about me Cap. I do share. I’m nice like that.”, at since nabigyan na kita ng konting spoilers sa kung gaano kaangas ang Titanic pag in person, bumalik na tayo sa point nito. So yun nga, nung busy ako magpalaboy laboy sa gitna ng karagatan at nagfi-feeling Poseidon, di ko maiwasang di pansinin. Andame pala talagang isda eh nu? Siguro kung nadadamihan ka na sa tao na around 7 billion na daw ayon sa recent studies, mga doble pa o triple nun yung bilang ng mga isda. As in. Samu’t sari na ang klase! May mga maliit, may mga malaki, may mga normal, may iba na akala mo eh bato at sa may buhangin lang talaga sila tumatambay. Syempre, may mga shark na di ata ako nakikita, which makes it awesome, kasi syempre ayokong mapagpyestahan ako nung mga yun at baka paghati hatiin nila ang katawan ko, kahit pa na panaginip lang to eh mainam na ang umiwas. Napanood ko po yung Jaws kaya medyo takot tayo dyan. Syempre may balyena pa, may mga pagi, may mga pugita at pusit pa. At yung pinakapanalo eh yung mga school of fish, and cool nila tignan eh. Cute na cool. Grabe, andame pala talaga nating namimiss kung takot tayong mag scuba diving. Sa pagsisid lang kasi nawi-witness yung mga ganitiong beauty of the ocean eh. (Note to self: Magaral lumangoy in reality, para di na ko matakot pang sumisid at magscuba diving.)

---

Windang na windang ang mga mata ko sa nakikita ko. Busog sila parehas eh. Partida, inde pa ko ganun ka-appreciative pagdating sa nature ah. Pero panalo kasi talaga eh.

Sa pagkamangha ko, biglaan kong naisip, “totoo kaya ang mga sirena?”

Odeh andun na ko diba? Natural i-checheck ko na yun. Baka di na maulit yung bisita ko sa Dreamwater (di ata applicable yung Dreamland eh) eh. Nalimutan ko nga palang banggitin, sa ilang minuto o oras na nasa Dreamwater ako. May tour guide pala akong dolphin na nakakapagsalita ng normal at nakakaintindihan ko, tawag ko sa kanya eh Browser. Para cool dba?

So inalalayan ako ni Browser at since sabi nya, totoo nga raw ang mga sirena, agad agad kameng naghanap para makakita man lang ako ng isa  bago mamaalam diba? Sayang naman ang pagkakataon. May tinagal din ang pagiikot namen around the ocean deep anggang sa may nadatnan kaming isa. At ang reaction ko sa nakita ko?

“Bwisit! Chx!”

Kingina! Napabilib ako eh! Chx na chx! Hawig ni Gianna Jun eh, tapos pula yung buntot nya. Medyo mahaba ang buhok. Nung madatnan namen eh kumakanta pa siya, at syempre dun sa panaginip ko, (kasi ako boss dun) aba aba ang ganda ng boses! Eargasm! Nakakabighani lang ng wagas eh. Sa dinami dami ng nakita ko dun sa kokonting oras na namalagi ako sa Dreamwater, Tragis! Walang sinabi yung mga isda at iba pang sea creatures na yan sa sirenang krass ko. Totoo paps, totoo yung kasabihan na, “There’s plenty of fish in the sea, so don’t settle until you find a fucking mermaid.” Bakit ka nga ba magse-settle sa simpleng clownfish ngayong alam mo na, na totoo nga ang mga sirena diba? Bonus points pag nagkataong may hawig ke Gianna Jun yung sirenang matagpuan mo. May halo mang magic na nakakapanglinlang ng mga kalalakihan ang makita sila gaya nung mga Veela sa Harry Potter Series, eh wala akong pakialam! Isa lang masasabi ko, di mo nakita yung nakita ko eh. Kaya wag kang epal dyan. Lakas tama lang eh nu? Saka si Fleur Delacour din naman kahit Veela yun eh mabaet kaya siya. HAHAHA. Malay mo mabaet yung sirenang nakita ko diba? Bonus points ulet kapag kalog at nakakasundo mo. Yan pa naman kelangan ko sa buhay. Ang kokonting sass at kalog para di tayo masyadong seryoso. 🙂

Lalapit sana ako sa kanya eh. Actually palapit na talaga ako nun. Napansin siguro nya na may turistang di taong dagat na papunta sa kanya kasama ang abnormal na dolphin at bigla na lang siya lumangoy papalayo. Ambilis. Di ko na naabutan pa. Nahiya siguro. Di ata sya sanay sa attention. Sabi saken ni Browser, hanapin daw namin at tutulong naman daw siya. Oo naman ako, kaso wala na talaga eh. Hindi na namen makita pa. Lalo pa’t may specific mermaid na talaga ngayon at hindi na pa-random random  lang ang hinahanap. Di naglaon eh sumuko na rin kame. Nagtago na ata talaga si Gianna Jun mermaid version eh. Atleast may pagbabasehan na ako kapag sinapian ako ng kaluluwa ni Davy Jones at naisipan kong mamingwit ng sirena sa reality. Atleast ngayon diba? Pag napadpad ulet ako sa Dreamwater, alam ko na ang una kong hahanapin. Atleast, narrowed na yung search kahit papano. Atleast kahit hindi ko na ma-text pa si Browser sa aking shellphone eh magagawa ko nang magikot at maghanap sa kanya ng magisa. Tapos nun alam na, i-dedate kita Miss Sirena. Steady ka lang dyan. 😉

---

Sa gitna nung pagiikot at paghahanap namen kay Gianna Jun mermaid version sa Dreamwater, sinubukan ko pang magtanong tanong ng mga bagay bagay kay Browser kagaya na lang nung katotohanan nung Loch Ness Monster at Ctulhu ni H.P. Lovecraft . Laking disappointment ko nung sabihin saken ni Browser na kahit pala sa panaginip, eh di sila totoo. Tapos para makapanigurado lang, umextra pa ko ng dalawa pa at sinubukan na ring itanong kung totoo ba si Moby Dick or yung Nautilus ni Captain Nemo. Kaso dagdag disappointment ulit nung sabihin niyang inde rin. Kahit yung Atlantis, di rin daw pala totoo yun at pauso lang nung mga tao sa ibabaw. Ganun pa man eh, sulit na rin ang bisita ko sa Dreamwaters. Nawindang din naman ako sa kagandahan nung mga nakita ng mata ko. Napabilib at na-amaze. Natuwa at nagka-crush sa isang sirena, kahit pa na tinakbuhan at tumakas din siya nung di magtagal. Yun yung inalok saken eh. Yun yung nakahain sa mesa. Yun tung tinimpla at niluto nung Bathala ng kapalaran, specifically para saken. Yun na yun eh. Mga tao nga naman talaga, oo. Hindi na lang talaga tayo makuntento eh nu? Lahat tayo ganyan. Ganyan tayo eh. Human nature na naten yung mag-asam pa ng mas ikakaligaya o ikakatuwa natin, medyo conceited, medyo makasarili. Lagi na lang dapat may “mas” bago ang kung ano mang adjective or adverb ang maisip mong gamitin sa gitna ng pangungusap. Dapat nakakalamang parati. Ayaw patalo. Uulitin ko, yan tayo eh. Kahinaan na naten yan. Normal yan. Apir!

20140720 – Can I Get An Awful Lot of These? It’s All Chirpy Dreams and The World Seems Right

I dreamt about you!

Yes! I meant you lady. It was great, a bit weird though but great. It was brilliant actually, it has been awhile since I have had a few of smiles and delightful start for a day. You were shining there, loud and full of sass but shining. I haven’t even met you yet and here’s my mind going off like ticking time bomb making up wild imaginations about you in my dreams. I don’t know why because clearly, the rule that states “You miss someone that’s why you dream about them.” – it does not apply in this situation. How in the sane world would I be missing you when I haven’t even met you yet? Enough of the why’s though, the more we’d wallow upon it, the more complex this thing gets. Point is, I dreamt about you and it was extraordinary.

I can’t really remember how it all came to map out in my mind. I can’t really remember how it all began. For some unknown reason, roughly a few hours before waking up, there were quite a few scenes – actually there’s just one, that manifested in my imagination. It was loud. A little gathering of friends. Very loud actually – it was in this little lounge and people were just way too energetic in the morning.

And there you were. “I Can’t Fight This Feeling Anymore” by Reo Speedwagon was playing when you crossed my peripheral view. It was as if Tinkerbell and her crew drew a line of pixie dust to pave a path on where you would be walking on. And with grace, you entered the scene, shining brighter than anyone. It probably has a lot to do with the whole lighting effect of this scene though, next time I’ll be dreaming of you, I shall consult with the director first and tell him not to make you look more like a weird shining alien and less like an angelic ethereal person. You need not to worry about that. 😉

Don’t mind the paragraph before this one, it was clearly a failed attempt to be funny and a little sweet with the whole metaphors and stuff like that. Anyway, as I was saying, there you were. For real though, you were quite prominent from the whole scene that was going on. You were wearing these red shoes, a dark sundress printed with little aztecs all over it, your hair was up on a bun, wrists filled with rubber bracelets I can never understand, and you were loud. Noisy loud.

You were comfortable with everything. You were comfortable even to me. For some wild reason you were running after me, because I think I did something to annoy you. We were on this chase as if I was a robber and you were a cop. You were shouting words to me, one’s I can’t quite make out now in my memories. I was howling my own response in the way of laughs. A few of your friends were there, being cheerfully jovial with what they’re seeing or probably minding their own businesses and do what normal girlfriends do – then we all fade into oblivion. It was a great scene. It was a great memory. It was a minute of lightheartedness and pleasure. It’s one I haven’t had for a long time – up around the corners of my otherworldly sense of imagination that  makes up my dreams, to be honest it used to be always something that involves dinosaurs or sharks or crows and cows. Seriously, I told you, I get weird dreams a lot.

In a way, like what was previously stated, this little dream I just had about you, it’s one for the books. It’s one I shall remember for a long time. It’s one I should be thankful for – to whatever being gave me the inspiration so I could acquire this achievement. In a way, you’re also one I should be thankful for, if it weren’t for you Miss, I would have lost a great lead actress on that short clip, right?

As I end this entry, allow me to wish you good luck yes? Here’s to all your endeavors and dreams. May they all come factual. May God shower you all His blessing in this world and beyond. You are an awesome lady who’s quite enough smart to take on the world, well at least that’s what I seem to notice in the few times I get to talk to you. Once again, good luck. In my count there’s two of them now, so keep the other one in your pocket for rainy days yes? 😉

 

20140226 – That’s Why You Avoid Loving Something Too Much, To Avoid Shit From Happening

“When you love something too much, shit really does happen.”

At yan. Nabanggit saken yan ni Ate Vianca kanina lang, nung magpost ako ng picture nung kopya ko ng “Alice’s Adventure in Wonderland” ni Lewis Carroll. Sa hindi ko malamang dahilan, bentang benta yung letrato na yun. Siguro dahil sa masyadong eye-catching yung cover, ultimo ako nalinlang eh. Teka, check mo sa baba kung pasok ba sa panlasa mo.

Ito yung bentang kuha ko ng kopya ko nung nasabing libro. Ampogee eh nu?

Makabalik nga sa dinadaldal ko kanina, so as I was saying, may maiksi akong kwento dyan sa libro na yan eh. Bago pa man napasakamay ko yan, bago pa ko magkaron ng sarili kong kopya nyan, nabasa ko na dati yung original version niya sa isa sa mga library na napupuntahan ko nun. Okay yung kwento. Panalo. Magaling ang pagkakasulat. Kunsabagay, hindi nga naman maituturing na isa sa mga classics yan kung inde diba?

Hindi ko naman masasabi na isa sa mga paborito kong libro yang Alice’s Adventure in Wonderland, pero pipwede kong sabihin sayo na ikinatuwa ko naman and experience nung matapos kong basahin yung original version. Feeling ko kung saang lupalop ako pinagdadala ni Lewis Carroll nung binabasa ko siya. Safe to say nga na dinala nya ako sa Wonderland. Nakakatuwa talaga minsan kung papano gumagana yung mga imaginations naten eh nu? Sa loob ng kokonting pahina ng librong binabasa mo, feeling mo nasa ibang dimension ka na at kasali ka sa mundo ng mga characters na binabasa mo. Tipong nagiging sidekick ka na nung main characters kasi alam mo yung mga bagay bagay sa mundong ginagalawan nila. In this case, tipong ikaw yung anino ni Alice na sabit lagi sa kung anumang trip ang kanyang maisipan sa maliit na pakikipagsapalaran sa Wonderland.

Gaya nung sabi ko kanina, medyo matagal na nung nabasa ko yung original version nito. Detalyado yun at ang haba. Sobra. Nobela eh, malamang sa malamang detailed talaga ang imagery niya. Lalo na’t fantasy genre ang gustong iparating ni Lewis Carroll sa imahinasyon mo. Natatandaan ko, tuwang tuwa ako nung matapos kong basahin ang pagka-kapal kapal na version nito. Proud pa ko nun eh, kasi nagawa kong makatapos ng isang classic sa larangan ng panitikan, maliban dun eh pang world-class pa, pang international. Basta mahirap i-explain, mahirap talagang ipaintindi yun kung wala kang kahilig hilig magbuklat ng libro. Short version na lang, nagkaron ako ng sense of achievement nun. Tama. Yun. Nakahanap ako ng sense of achievement nung nagawa kong tapusin ang isang classic nang inde tinamaan ng boredom.

So rekta na tayo dun sa version ng libro na nasa itaas. Bale, hindi ko masasabi na isa ang “Alice’s Adventure in Wonderland” sa mga libro na pinangarap kong magkaron ng actual copy para sa pinapalago kong personal library. Kumbaga eh ni minsan hindi ko naman naisip na isali talaga siya sa mga matatawag kong collectibles pagdating sa mga libro. Katunayan nyan, dito sa Doha, may sa ilang beses na kong nakatagpo ng nasabing libro sa mga iilang bookstores dito, eto pa, yung original na classic version – nakita ko pa yun dati sa sa isang bookstore at dinedma ko lang. Kasi nga nasa kaibuturan ng isipan ko eh 3.5/5 lang naman yung masasabi kong reaction ko nung matapos kong basahin yan eh, priority dapat ang 4-5  sa mga bibilhin na actual copies. Hindi naman kako mawawala yun kunsakaleng pasukan ako ng espiritu ni Mad Hatter at maisipan kong mainam nga na may kopya din ako nun sa mismong personal library na binabalak kong simulan.

Eh pumatak ang buwan ng October, buwan na kung saan naiisip ng cruise ship ng Logos Hope and magpa-gas-up sa dalampasigan ng Doha. Sa mga hindi nakakaalam kung ano ang Logos Hope, yun yung cruise ship na pauso ng mga Germans. Bale tumatambay yun ng dalawang linggo sa bawat bansa na pipwede nilang daungan, kadalasan eh sa Northern Europe, Arabian Peninsula, Carribbean, West Africa, Mediterranean at most recently daw eh pati Southeast Asia na rin. Pag pumasok ka dun eh panay libro ang laman, cruise ship heaven kumbaga para sa mga bookworm. Gets? I-comment mo na lang ang mga tanong mo kung interesado ka sa mismong Logos Hope o di kaya para mas masaya i-google mo na lang, baka mahanap mo ang mga sagot sa tanong mo regarding Logos Hope.

Anyway, ayun nga, kadalasan bumabagsak sa October yung oras ng bisita nung nasabing cruise ship dito sa Doha. Nagkayayaan kami ng isa kong kebigan na tignan at masubukan nga tong pauso ng mga Germans na to, mostly dahil sa pagbabakasakali na baka may matripan kaming mga libro na pipwedeng bilhin at maidagdag sa collections namen, parehas kaming nagpapayaman sa book collections nun – since base sa mga naririnig nameng balita eh medyo mumurahin nga lang din daw ambenta ng mga libro dun. Oh so napadpad nga kame dun once, ikukwento ko sana yung details nung first experience ko sa pagpasyal sa nasabing cruise ship pero ayoko na ring maumay ka pa sa details, so habang andun nga kami eh naghanap agad ako ng mga book titles na familiar ako. Nung makarating ako sa Classic section may mga nakita akong mga libro na published ng Dalmatian Press. Nabighani at nagkainteres akong mamalagi ng mga iilang minuto dun sa nasabing section. Panalo yung mga cover eh, eye-catching masyado. Nakakatuwa. Tipong nakikita ko na sa near future na ang angas nung mga yun kunsakaleng nasa personal library ko sila. Panay classic children’s book pa. May isa sa kanila na masyadong ikinawindang nung mga mata ko, at yun, yun na nga ang “Alice’s Adventure in Wonderland.” Familiar na saken yung kwento, familiar na ko sa book title, sino ba namang mangyan ang hindi makakakilala sa kung sino at ano mang trip ang meron ang batang sutil na si Alice at napadpad siya sa Wonderland diba?

At syempre nagpadala ako sa unang impression ko. Nalinlang ako sa cover. Ang angas at ang artsy kasi para saken kaya nahirapan akong bitawan. Binili ko naman siya. Tuwang tuwa ako, kasi syempre nung una kong naexperience na sabayan si Alice sa mga trip nya eh ikinasaya ko. Syempre, gaya ng isang bata na dati nang dinala sa beach, malaki expectations ko na makapamasyal muli dun sa weird na lugar kung tawagin sa panitikan eh Wonderland kasama yung mga nakilala ko dati na sina Alice at ang buong tropa nya. Expected ko makakamit ko muli yung sense of achievement na nakamtan ko dati. Expected ko parehas ang laman nito sa naunang version na nabasa ko. At gaya nga ng isang batang kinikilig, naexcite ako ng husto.

Hindi ko agad agad nabuklat ang libro na mga pinamili ko nung gabing yun. Sa dami ba naman nung mga libro na nakapila sa mga babasahin ko, hindi ko na naging priority pa yung mga nabasa ko na dati. Lumipas ambuwan at nagkaron ako ng pagkakataon para bisitahin muli ang paglalakbay kasama si Alice sa Wonderland. Inaamoy amoy ko pa yung mga pahina nung first time kong buklatin ang sarili kong kopya, ambango talaga ng mga libro eh. (Pagpasensyahan nyo na — may sa weirdo lang talaga ako.) Nung binasa ko ang foreword, nabanggit na hindi pala ito original version. Na kumpara sa Lewis Carroll original eh rewritten at condensed version na pala. Ayun, naka-strike one na ko, naisip ko “Shit baka mamaya sayang pera ko dito.”, pero inde. Hindi ako nagpapigil sa mga second thoughts ko. Malay ko bang magugustuhan ko rin pala kahit pa na condensed at rewritten na siya? Maliban dun eh, sobrang hirap lang talaga saken na hindi basahin ang librong nabili ko. Aba, pipwedeng pandagdag na rin sa kaalaman yun ah, atleast kahit papano, busog utak ko.

Sinimulan ko nga ang pagbabasa. Sa mga naunang pahina eh okay naman. Kulang lang talaga siya sa details pero understandable naman. Tuloy tuloy ako sa pagbabasa at hindi ko namalayan nasa may Chapter 9 na ko. Nagulat ako siyempre, kasi nung binasa ko yung original version noon eh inabot ako ng mga 3 days bago marating and nasabing kabanata. Eh may iilang minuto pa lang ang lumipas, to be precise eh mga 10 mins pa lang, at nasa Chapter 9 na ko. Masyadong mabilis ang mga pangyayari at hindi ko nagawang maka-keep up sa pace nung events. OA sa pagkakasummarize eh. Habang nasa kalagitnaan ako nung pagbabasa mula Chapter 1 to 9 eh unti unti na rin akong nadidismaya. Unti unti rin akong hindi natutuwa sa binabasa ko. Sakto naman siya, nai-re-relay naman ng maayos yung message nung original dito sa condensed adaptation na to, pero kulang eh. Sadyang may kulang talaga. Hindi nakakatuwang basahin. Hindi ko inexpect na ganun yung mangyayari kapag sinimulan ko na ngang bumalik sa Wonderland. Hindi ko inexpect na once ginawa ko ngang buksan ang librong to eh disappointment ang sasalubong saken. Masyado akong nalinlang sa cover at hindi na ko nag-assume pa na yung content pala eh pipwedeng walang kwenta. Tama nga naman sina Grandpa at Grandma nung pinauso nila ang kasabihan sa kanluran na “Never judge a book by it’s cover.”, pero sa sobrang excitement at pagkakabighani nung mga mata ko sa nakita ko, masyado akong naniwala sa ilusyon na baka nga parehas ito sa kwento na kung saan familiar ako. Sa kwentong nagbigay saken ng napakasayang experience. Sa kwentong nagalok saken ng kung ano anong weird trip na gaya ng  mga tea party. Sa kwento na nagpakilala saken sa kung sino si Cheshire Cat na parang kakatapos lang tumira ng chongkey at high parati. Sa kwentong nagpasaya at nagpapalawak lalo ng imaginations ko. At syempre nung, nabuklat ko ang nasabing eye-catching cover na napili ko, nanghinayang talaga ako. Sobra.

Tinigil ko ang pagbabasa. Binalik ko sya sa bag. Lumipas ang linggo at nanatili siya sa kasulok sulokan nung backpack ko. Aamin ako, nawalan ako ng gana na ituloy. Feeling ko kasi masyadong naging pambata ang kwentong familiar ako. Feeling ko instead na Lewis Carroll title ang binabasa ko eh isang napaka-shallow material pala, tipong mapaghihinalaan mo na si Stephanie Meyer ata ang nagrewrite nung book title na to. Di nagtagal eh nawala na sa isip ko na andun pala sya sa bag. Minsan napatambay ako habang suma-soundtrip kame gamit ang laptop ko. Nung nagkayayaan nang umuwi eh nagtaka ako bat anhirap ibalik nung laptop ko sa kinalalagyan nya sa bag. Pinilit kong isiksik. Tinulak ko ng tinulak. Hanggang sa may narinig na nga akong tunog na parang may napunit.

Bigla kong narealize, “Ay shet! May libro pala dyan!”.

Sa gaya kong masyadong nagpapahalaga sa mga libro, masakit sa damdamin ang makitang sugatan na ang mga ‘to. Sa gaya kong masyadong maalaga sa libro, lalong mas mabigat sa kalooban kapag alam mo na katangahan mo pala ang dahilan kaya nasugatan ang isa sa mga libro na napamahal na sayo. Isa man yan sa nakaapekto ng husto sa pananaw mo sa buhay. Nagustuhan mo man yan o inde, pagaari mo yan. Maraming kang aral na napulot o mapupulot dyan. Kaya kung ikaw ang dahilan kung bakit nasugatan yan eh, sureball ako sir, kakainin ka nung konsensya mo. Ganun ang naramdaman ko. Dali dali kong nilabas ulit ang laptop at nakita ang librong punit na. Ayun sya, nasa taas. Ganun na ganun itsura nya nun. Badtrip.

Badtrip ako. Kasi kung di ba naman ako tanga’t kalahati eh hindi ko sana nilagay yun sa mismong lalagyan ng laptop diba? Hindi ko sana isinisiksik pa lalo yung laptop nung maramdaman kong may pumipigil na pala? Kung hindi sana ako tanga’t kalahati eh di sana bumitaw ako, nilabas yung laptop ng panandalian at tinignan kung patas ba ang laban, yun eh kung may labanan nga na nagaganap. Kaso hindi, ayaw paawat eh, sadyang tanga talaga.

Yan tuloy, ngayon nasa ganyang estado na siya. Punit ang cover, in the first place eh cover pa ang dahilan kung bakit napasaken yan. In the first place cover yung nakakuha ng attention ko nung nananahimik yan at nakaupo lang sa bookshelf nung Logos Hope. In the first place, dahil sa cover kaya ko ginamit ang natitira kong pera nun kahit pa na alam ko, medyo tagilid na ko sa pang-tsaa after naming mamasyal nung kebigan ko sa cruise ship. Dahil sa maganda at maangas na cover na yan, natuto akong mahalin ang edition ng “Alice’s Adventure in Wonderland” na revised at condensed by Debbie Guthery. Kahit pa na medyo hindi siya yung inexpect ko nung napili ko siya at kahit pa na yung ini-imagine ko eh ang mismong original version ni Lewis Carroll and babasahin at mapapasyalan ko ulit eh pinili ko pa rin siya. Dahil sa cover. Ang mapanlinlang na cover na magmula nung ika-25 ng Pebrero 2014 eh punit na.

Natuto ako. Actually madami akong natutunan. Dumarating talaga tayo sa panahon na katangahan ang papairalin natin kahit pa na uso na sa mundong ibabaw ang common sense. Dumarating talaga tayo sa point na kahit na alam naten medyo tagilid na nga eh susugal pa rin tayo. May naisip lang kasi ako habang sinusulat ‘to — actually mali eh — may pumasok sa isipan ko nung marinig ko ang katagang nagsimula ng lahat ng ‘to. Maraming pausong kashit-an ang mundo. Maraming sagabal at epal na one way or another eh kokontrahin lahat ng pananaw at inaasam mo. At minsan kahit kaharap mo na yung sagot at katotohanan eh pipiliin mong magpadaya at magpakatanga. Hindi mo maiiwasan yan, kasi syempre tao ka lang, at bawat tao may kahinaan. Isa yung expectations dyan sa mga kahinaan na gusto kong i-point out. Lahat tayo eh hindi natin maiiwasan ang mag-expect ng mga bagay bagay, at malamang sa malamang hindi ka papanig sa kung saan talo ka diba? Dun ka lagi lulugar sa panalo. Dun ka sa nai-imagine mo. Dun ka sa best expectations mo. Dun sa  kung saan ang odds ay in favor sayo. Pero as opposed to that, hindi mo rin matatakasan ang disappointments. At kung gaano kataas ang expectations mo minsan ganun din kabigat ng disappointments ang aakuhin mo kapag hindi mo nakamit yung inaasam mo. Olats ka pag ganun sir. Kaya magisip ka. Wag kang assuming. Mas mainam, isipin mo na lahat nga talaga tayong mga tao eh may kahinaan, kaya hindi maaring maging tama ang panghawakan mo ng husto yung expectations mo, maging patas ka. Sa sarili mo at sa librong pinili mo. Kung hindi kinaya ni Ate Debbie Guthery na ipasok ang ini-imagine mong kwento sa cover na nakapangakit sayo eh tanggapin mo ng bukal sa loob mo yun. Hindi nga naman kasi siya si Lewis Carroll para magawa yun.

Ako, personally, naiintindihan ko na yan eh. Naintindihan ko na kahit parehas ang book title nung naunang Lewis Carroll edition na nabasa ko at itong napili kong condesed version ni Ate Debs eh hindi talaga pipwedeng maging exactly accurate sila. Parehas ang gusto nilang iparating na kwento pero hindi tama na magkaparehas ang pagkakahalintulad nila sa isa’t isa. Tanggap ko na nalinlang man ako nung pinili kong magkaroon ng kopya nung kwento ni Alice eh yun pang condensed version ni Ate Debs ang napunta saken. Tanggap ko rin na hindi man maialok nito saken ang naranasan ko noong unang experience ko sa Wonderland, eh tibang tiba naman ako sa achievement na natanggap ko sa artsy cover nya. Masasabi ko siguro na kahit papano, itong version na meron ako eh napamahal na rin saken. Dahil man ito sa cover o sa content eh akin pa rin siya. Libro pa rin siya. Maalaga ako sa mga libro ko at nararapat lang na parehas ang treatment ko sa kanya at sa iba. Medyo masakit nga na napunit ko yung cover nang hindi sinasadya, pero andyan na yan eh. Hindi ko magagawang bumalik sa nakaraan para baguhin yan, sorry naman, di ayus TARDIS ko eh — nagloloko pa, pero siguro pag naayos ko na, ganun din ang gagawin ko. Sa ngayon, wala akong magagawa kung hindi tanggapin na dahil saken kaya nagkaganyan siya. At maliban dun, wala na rin siguro akong magagawa pa kung inde ang iwasan na lalo pang lumala ang sugat niya. May kasabihan sa kanluran na “Don’t add insult to injury.”, kaya insulto naman siguro kapag pinabayaan ko na lang siya. Gaya nga ng sabi ko kanina, hindi man niya maibigay saken ang hanap kong experience eh pinili ko siya at dahil sa pinili ko siya mapapamahal talaga siya saken. Dapat lang siguro na lalo ko siyang pangalagaan in bird’s eye view man o inde. Dapat lang siguro na nasa same level of treatment siya sa ibang mga libro na nasa personal library ko. Kasalanan ko rin naman eh, eexpect expect pa kasi. HAHAHAHA.

Osha osha, napapahaba kwentuhan naten dito eh. Alam ko masyadong mababaw mga pinagsasabi ko kaya pasensya na kayo kasi sa gaya kong tao na labis labis kung makapagmalasakit sa larangan ng panitikan eh malaking bagay yan. Gayunpaman eh salamat sa pagupo at pagbasa, osige, ipasok na rin naten yung mga tinignan lang at hindi inintindi. Sa kaibutaran ng puso ko salamat sa oras na inialay mo para basahin to. Salamat din kay Romanadvoratrelundar at Ate Vianca, dahil sa inyo nakahanap ako ng mapaghuhugatan ng sasabihin. Apir mga bata!

PS nga pala — Happy Birthday to me. 😉

PPS — Sorry naman diba? Late published to eh. HAHAHAHA.

20140209 – Push

“Enclosed within the tyranny of our minds and there is where we are lost.”
-Robert Dodson

Nothing in this world is just. The direction of the winds keep on changing. Everything changes. Nothing ever remains intact. One way or another, whether you like it or not, things will change. For as we all know, change is ceaseless. So do remember today, every little detail, every little joy and every little tear. For however great or worse this day is, it’s still worth remembering. Likewise, memories are worth remembering. Today might be grim but tomorrow a new sun will be shining. No matter how lost you are, you will find your way young lady.

When I was young, there was this one uncanny staggering old man I met, he was sitting on the seesaw looking quite a bit lonely. In my mind I thought, he needs company. So I approached him and we started conversing.

“Are you okay sir? Why are you alone?”
“I’m fine mi’boy. I’m just looking for someone.”
“Who are you looking for sir? Do you need help?”
“A friend of mine. He was just right here when I went to get something for him because he asked me to.”
“Have you tried everywhere? He’s probably at the swings or the comfort room or the park bench?”
“I actually did. And somehow I can’t find him anymore. I think I lost him. And it upsets me.”

Then my mother calls me out because we needed to leave the park already. So I just told him my farewells.

“As much as I want to help you sir, my mother’s calling me now. So it was nice meeting you and I hope you find your friend. You seem very lonely without his company. Just stay where you are and he’ll know where to find you.”

The old man smiled when I waved at him as I ran to my mum. But back then, I was young and naive. Back then, my innocent mind was all well unwary. I grew up, and moreover, my perceptive views grew up. There are some things in life that can never be found again. There are some things in life that can never be fixed once you managed to unbolt it. Usually, it’s because of your negligence for not being extra careful while unscrewing the bloody screws, you almost always end up wrecking it. Little do we know, that somehow, when you try to unfasten something that seems a little too tight, we should be ready for whatever consequences might come our way as well.

The sad part of that is, tight and firm was never something we should complain about. Tight and firm is what we should be holding dear to, and do keep that in mind – always. As crazy and messed up this world we live in is, as deranged and screwed up every human being is nowadays, tight and firm is good. Tight is firm is what we need. Tight and firm is great. It is quite seldom for unwavering people to come by. In a sea of a million faces young lady, you only see one or two if you’re lucky. So why? Why do we complain of such calibers when in the long run we’d be left alone feeling sorry about it? Friendly advice, never turn a blind eye to anything.

I had a friend once, he was wonderful. We had good laughs over a few pints. We had each other’s back. We were brothers. He was certainly steadfast in return to my loyalty. He was clearly what a decent friend was, but somehow, for some weird reason, we drifted apart. Somehow, for some weird reason, from good mates we were just two people who seems to be familiar with each other. And what sucks is that I can’t even remember his name now. But the good parts, the good laughs and awful shamelessness we share, they were there. Just there – enclosed in a box labeled as “good mate” for purposes I don’t even understand.

People, humans, and I think even animals – well they drift apart. Everyone does. Everything does. Change is inevitable. One day, you just wake up feeling like you’re not good enough and the mates you have around you are not good enough for you anymore. That’s bullshit. You cannot allow that feeling of acceptance from the society to taint whatever sort of bond you have with someone, let alone your mates. You gotta stick it out, you ass. Everyone needs to man up and gain a pair, why can it not be for this reason? Go against with what the world implies. It’s not like that’s something that could kill you, worst comes to worst, you still have your mates to back you up and give you that good laugh you always had with them or buy you a beer or throw you a cigarette or something you lot usually do. See, I never really understood that definite need for more than the usual amount of fun you gain or that explicit sudden need of acceptance from the world. I don’t see the point. You smiled today did you not? You had fun with your usual mates did you not? So why search for something more when you already have an easy access to it.

Anyway, I seem to be blabbing about random crap again. I just kind of felt the sudden urge to type today so forgive my nonsense. The point is, I’m sitting now and I remember the old man I met when I was eight. If it was me – the now me –  right there who met him and not the 8 year old me, I probably would have told him.

“Maybe your friend got too scared. Maybe he was some sort of a coward to say his proper goodbyes and left you there to rot because you’re old. He’s probably done with you and went on to find a new toy he could play with, old man. Change is eternal and he probably changed – although in his case, it wasn’t for the better but for worse. So why won’t you? We could be friends. You kind of need the company anyway. So what do you say? I’d offer you a beer but you seem too old for it, a cuppa tea then?”

Then again, it wasn’t this man who I grew up to be that’s there. It was that innocent naive child who encountered him. Looking back, I sort of regret running up to my mum and leaving the old man alone. I wished I stayed and helped him searched for his friend. I wished I was his friend. I don’t know what that old man’s name was and for all I know he probably died already, but I hope he lived a happy life and found his friend in his search. Because the only thing I was sure about that day, the only thing I can remember that day was his eyes, his big eerie lonely eyes. No one, and I mean no one, deserves to be that sad.

Everybody needs someone.

20140114 – Ember

Well we finally got it good now.

So for starters, I am in a band. We go by “Idle Hrs.”, for some reason we find it a little bit intriguing. Then again, you don’t have to believe me. HAHAH. We just fancy the phrase so we took it as our band name. 😉

Anyhow, basically in late 2013, we started working on some original materials to come up with demo tracks that what we think could pass as listen-able. We managed to make a few songs but just couldn’t find time in our own busy schedules to record it and have some actual real proper people to listen, review, and criticize.

So reader? Can you spare me about seven minutes of your time? Listen to our track below and review or criticize it. Tell me what you lot think about it on the comments section yea? Thanks mucho. 😉

 

Performed by – Idle Hrs.
Penned by –  Tays Abdurasid
Guitars –  Martinn Ybanez & Mack Cortel
Mixing & Mastering – Mark Rodel Marinas